• Kendinize bir hedef belirliyorsunuz. Bu hedef gerçekçi olmalı.
• Belirlediğiniz hedefi ikiye bölerek kolaylaştırıyorsunuz. Örneğin; "Her gün 50 sayfa kitap okuyacağım" yerine "Her gün 25 sayfa kitap okuyacağım." diye yazabilirsiniz.
• Hedefe ulaşmak için hiçbir hamle fırsatını kaçırmadan her gün bir adım ilerliyorsunuz.
• Her hamlenin sonunda takviminize bir çarpı atıyorsunuz.
• Motivasyon açısından takvim her gün görebileceğiniz bir alanda olmalı.
• Bu noktadan sonra bahsettiğimiz o yeni oyun başlıyor. Yan yana gelen çarpılardan oluşan zinciri kırmama oyunu.

2025 Yılına Özel Takvim: Hayat Ağaç Takvimi

Keltler halkını hiç duymuş muydunuz? Barış Özcan 2025 Zinciri Kırma Takvimine özel tarih öncesi ve İlk Çağ döneminde Avrupa'da yaşayan bir halk olan ve kendi takvimlerinde her bir aya özel bir ağaç ismi veren topluluktan esinlenmiş. Bu isimler o zamanlar için her ağacın bir karakteri; kendi öğretisi var olduğuna inanıldığı için verilmiş. Bu seneki takvimimiz de o kadim toplulukların ağaç isimleri, hedeflerimizi belirlemede ve devam ettirebilmede eşlik edecek.

Hayat Ağacı Takvimi Örneği: Huş Ağacı Ayı (24 Aralık - 20 Ocak)

Huş Ağacı Ayı - Kitap Okuma Alışkanlığı

Tarih tek yönlü bir yol. İleri doğru yürümeye devam etmek zorundayız. Ama her zaman ileri bakmak zorunda değiliz. Bazen de etrafa bakınıp gördüklerimizin keyfini çıkarabiliriz.

Bazen geçmişe dönmeyi de bu yüzden istiyoruz tabii çünkü geçmiş, bildiğimiz ya da bildiğimizi zannettiğimiz bir şey. Daha önce de duyduğumuz bir şarkı.

1600'larda tanıdıklarım arasında içindeki trilyoneri bulmak isteyen yoktu. Onların tek istediği ergenlik dönemine kadar yaşamak ve bitlenmemekti.

Görebildiğim kadarıyla yirmi birinci yüzyılda yaşanan sorunlardan biri de bu. Çoğumuz ihtiyacımız olan bütün maddi şeylere sahibiz ve bu yüzden pazarlamacıların işi artık ekonomiyi duygularımızla ilişkilendirmek, şimdiye kadar ihtiyaç duymadığımız şeyleri istememizi sağlayarak daha fazlasına ihtiyacımız varmış gibi hissetmemizi sağlamak.

... yine de coğrafi keşiflerin onurlu tarihinde sıkça olan şey olmuştu. Cenneti bulmuş, sonra da ateşe vermiştik.

Tarihin bize verdiği ders, cehaletin ve boş inançların hemen herkeste her an ortaya çıkabileceğidir. Düşüncelerde bir şüphe olarak ortaya çıkan, çabucak eyleme dönüşebilir.

Piyano, içinde çok şey barındırabilir. Hüzün, mutluluk, aptalca bir neşe, pişmanlık, acı... Bazen hepsi birden!

Shakespeare ile aynı havayı solumuştum ve şimdi de Charlie Chaplin ile aynı havayı soluyordum. Nasıl minnettar olmazdım?

Yirmi birinci yüzyıl hâlâ yirminci yüzyılın kötü bir versiyonuna dönüşebilir ama elden ne gelir ki? Zihinler tüm dünyada asla birbiriyle çakışmayan ütopyalarla doluyordu. Bu bir felaket habercisiydi ama heyhat, bildik bir durumdu. Diğerkamlık her zaman olduğu gibi yok olmaya yüz tutmuştu. Barış her zaman olduğu gibi incecik bir porselendi.

Artık mekanların insanlar için önemi yok. Odaklanılan şey, nerede olunduğu değil. Bugünlerde hiç kimse tam olarak bulunduğu yerde değil. En azından tek ayakları o uçsuz bucaksız dijital boşlukta...

Hayatımda birçok farklı kişiliğe, birçok farklı role büründüm. Bir kişi değilim. Tek bedene toplanmış bir kalabalığım.

Zamanın verdiği bildik bir ders bu. Her şey değişir ve hiçbir şey değişmez.

Güzel bir hayat... Belki de mümkündü. Başı, sonu belli. Bir yere ait olduğun. Bir amaca sahip olduğun.

Cehalet zamanla şekil değiştirir. Ama hep vardır ve her zaman için ölümcüldür.

Aşk, acı demek. Sevmemek daha kolay.

İnsanlığın gelişimi doğayla aramıza koyduğumuz mesafeye bağlıydı sanki.

Kaybedecek bir şeyiniz yoksa değişiklikten korkmaya ya da ona kucak açmaya gerek yoktur. Değişim hayatın ta kendisidir. Değişmediğini bildiğim tek şeydir.

İnsanlar yalnızca görmeye karar verdikleri şeyleri görürler.

Bizler hep o aynı yüceltilmiş şempanzeleriz. Sadece silahlarımız gitgide büyüyor. Her şey gibi kuantum ve parçacıklardan oluştuğumuzu anlayacak bilgiye sahibiz ama buna rağmen kendimizi içinde yaşadığımız evrenden ayırabilmek; kendimizi ağaçlardan, kayalardan, bir kediden ya da kaplumbağadan öte bir anlam yükleyebilmek için elimizden geleni yapıyoruz.

Ne olduğumuzu biliyoruz ama ne olabileceğimizi bilmiyoruz. (Shakespeare)

Oysa geçmiş uğurladığımız bir misafir, gelecek ise henüz tanımadığımız bir yabancıya benziyordu.

Geçmiş ve geleceği birbirinden ayıran tek çizgi, içinde bulunduğumuz andı ve biz, çizginin kendisinden çok onun birbirinden ayırdıklarıyla ilgileniyorduk.

Tanımadığı doğadan korkan ve ona boyun eğen insan, tanıdığı doğa karşısında saygı ile eğilmeyi öğrendi. Eğer kendi aklını ve gücünü doğa ile barış içinde yaşayabilecek kadar geliştirebilirse yarınlara kalabilirdi. Ve insanoğlu bunu başardı.

İnsanoğlu, yeryüzündeki yaşam süresinin sınırlı olduğu gerçeğinin farkında olarak yaşayan ve bunu bile bile mutluluğu arama gücünü koruyabilen tek canlı olmalıydı.

Gençliğinde ağaç dikmek ve diktiğin ağaca bakmak seni mutlu edebiliyorsa, yaşlılığında da o ağacın gölgesinde oturmaktan mutlu olursun.

Bazen çocuklar, hiç büyük olmadıkları hâlde büyükleri anlarlar. Ancak büyüklerin hepsi daha önce çocuk oldukları hâlde çocukları anlamakta zorlanırlardı.

İz bırakanlar, kendileri yaşanmasa da yaşatılıyordu. Bazı izler dış dünyada bırakılıyordu, bazıları ise iç dünyalarda...

İki yokluk arasındaki bir çizgiydi yaşam ve en temel mutluluk, bu çizginin üzerinde olabilmekti galiba.

Her insan, bir sürü küçük olasılığın kesişme noktasında hayat buluyor ve dünyaya geliyordu.

Bir çırpıda ne de güzel söyleniveriyordu "milyonlarca, binlerce yıllık geçmişimizde" diye... Oysa insanlık, bunları anlatabilmeyi öğrenene dek ne bedeller ödemişti.

İnsan bazen bir yeniliği denerken bile eski alışkanlıklarını tekrar ediyor. Tıpkı bir kumarbazın kumarı bırakacağını kanıtlamak için bahis oynaması gibi...

Bir insanın akıllı davranması için üç yol vardır: Birincisi iyi düşünmektir. Bu en soylusudur. İkincisi, taklit etmektir. Bu en kolayıdır. Üçüncüsü, denemiş olmaktır. Bu en acısıdır. (Konfüçyüs)

Geçmişi hatırlamayanlar, onu bir kez daha yaşamak zorunda kalırlar.

... Bu dükkânda istediklerinizi sınırlamak zorunda değildiniz. Müşteriler, hayal edebildikleri her şeyi isteme ve alma hakkına sahiptiler; tabii bedelini ödedikleri taktirde.

1. Kitap: Hizmetçi
2. Kitap: Hizmetçinin Sırrı
3. Kitap: Hizmetçi İzliyor

Bir hayatın değişimi ne kadar kolay olabilir? Değişen sadece hayatın değilse?

Var olan güçlerini keşfederek tüm kötülüklerle baş edebilmek zor olsa gerek. Kötülüğün tam ortasında olduğunu bilmeden...

Gerçeklerle yüzleşmediğin sürece hayatın kaçıştan ibaret olur.

Gittiğin yerde seni mutluluk beklemiyorsa, gittiğin yer eziyete dönüşür.

Hayatta karşına ne çıkacağını bilmeden yaşamak, bulmacaya benzer. Karşına çıkana ne kadar direnirsen bulmaca o kadar karışır.

Savaşırken gardını düşürme! Gardını düşürürsen benliğini de değiştirirsin.

Gerçekleri görmek için aynaya bakmak yeterli değil. Aynada gördüğüne bakmalısın.

Karanlıktan korkuyorsan belki de karanlık sensin...

Gözlerinin gördüğüne inanmıyorsan, kalbinin gördüğüne odaklan.

Geçmişte kim olduğunu bilmek istiyorsan, şu an kim olduğuna bak. Kim olacağını bilmek istiyorsan, ne yaptığına bak. (Buddha)

Kendini kaybettiğini düşündüğün an gerçek seni bulursun.

Baktığın her şey gerçek olmayabilir. Bakarken görmelisin.

Umudunu yitirdiğin an düştüğünü sanma, belki sadece kısa bir mola vermişsindir.

Korkuyla yaşamaktansa onunla yüzleş!

Var olmanın benliği değiştirdiğini kabullenmek yetersiz kalır.

Beklemek, bir şeyler olacağına inancın varsa değer.

Geçmişin acısı geleceğine gölge düşürmemeli!

Korktuğun her ne ise aşmazsan zamanla ona dönüşürsün.

İnsan konuştukları kadar sustuklarından da sorumludur.

İçindeki gücü keşfet. Yoksa kendini başkalarına mecbur sanırsın.

Karşına çıkan her şey korkunç değildir. Sen karşı çıkmaya kararlıysan...

Karanlığın içinde gidiyorsan kendini iç ışığınla aydınlat.

Her şeyini kaybettiğini sandığın ana iyi odaklan, kaybettiğin her şeyin değilse?

Sebep olduğun sonuçları görmezden gelirsen, bir gün sen de görmezden gelinirsin.

Kendine güven, içindeki gücün sebep olduklarını bilmek rüya gibi gelecek.

Uçurumları sevenin kanatları olmalı. (Friedrich Nietzsche)

Bir başka deyişle Goanğcu, izole edilmişliğin, zorla ayaklar altına alınmışlığın, zarar görmüşlüğün bir diğer adıydı.

Bu geceden çok uzaklarda kalan, o otobüste neşeyle şarkı söyleyen kadınların cıvıltıları kulaklarında yankılanıyor: "Diz çöküp yaşamaktansa dimdik durarak ölmeyi yeğleriz. Bizden önce ölenler için hep birlikte sessizce dua edelim. Aramızdan ayrılanlar için sonuna kadar savaşalım. Çünkü bizler yüce ve değerli varlıklarız."

Bir günde on beş saat çalışıp bir ayda iki gün dinlenirdin. Maaşın erkek çalışanların yarısıydı.

Artık ben size soruyorum. İnsanoğlu özünde acımasız bir varlık mıdır? Bizler sadece evrensel tecrübeleri mi yaşıyoruz? Sadece yüce bir varlık olduğumuz yanılgısıyla yaşıyoruz hepsi bu; her an bir hiç olan böcek, hayvan, irin, iltihap kümesine dönüşebilir miyiz acaba? Hakarete uğrayıp, mahvedilip öldürülmek, tarihte defalarca kez tekrarlanan bütün bunlar insanoğlunun kaçınılmaz kaderi mi acaba?

Bazı anıların açtığı yaralar kapanmaz.

Biz ateş bile edemeyen silahlı çocuklardık.

Siz bilir misiniz insanın kendisinin tamamen temiz ve iyi bir varlık olduğunu hissinin ne kadar güçlü olduğunu?

Askerlerin bizden kat kat güçlü olduklarını bilmiyor değildim. Ancak garip olan, onlarınkinden daha güçlü bir şey beni etkisi altına almıştı. VİCDAN, Kesinlikle vicdan.

Rüyalarımda saklanmayı becerebilsem. Yok, en azından anılarımda.

Ruh kendi bedeninin yanında ne kadar kalır acaba... Ruh bir kanat gibi çırpınır ve esintisi mum ışığını dalgalandırır mı acaba...

Askerlerin öldürdüğü insanlar için neden millî marş okunur ki? Neden tabutları Kore bayrağıyla sarılır ki? Sanki bu insanları öldüren devletin kendisi değilmiş gibi.