Bir başka deyişle Goanğcu, izole edilmişliğin, zorla ayaklar altına alınmışlığın, zarar görmüşlüğün bir diğer adıydı.

Bu geceden çok uzaklarda kalan, o otobüste neşeyle şarkı söyleyen kadınların cıvıltıları kulaklarında yankılanıyor: "Diz çöküp yaşamaktansa dimdik durarak ölmeyi yeğleriz. Bizden önce ölenler için hep birlikte sessizce dua edelim. Aramızdan ayrılanlar için sonuna kadar savaşalım. Çünkü bizler yüce ve değerli varlıklarız."

Bir günde on beş saat çalışıp bir ayda iki gün dinlenirdin. Maaşın erkek çalışanların yarısıydı.

Artık ben size soruyorum. İnsanoğlu özünde acımasız bir varlık mıdır? Bizler sadece evrensel tecrübeleri mi yaşıyoruz? Sadece yüce bir varlık olduğumuz yanılgısıyla yaşıyoruz hepsi bu; her an bir hiç olan böcek, hayvan, irin, iltihap kümesine dönüşebilir miyiz acaba? Hakarete uğrayıp, mahvedilip öldürülmek, tarihte defalarca kez tekrarlanan bütün bunlar insanoğlunun kaçınılmaz kaderi mi acaba?

Bazı anıların açtığı yaralar kapanmaz.

Biz ateş bile edemeyen silahlı çocuklardık.

Siz bilir misiniz insanın kendisinin tamamen temiz ve iyi bir varlık olduğunu hissinin ne kadar güçlü olduğunu?

Askerlerin bizden kat kat güçlü olduklarını bilmiyor değildim. Ancak garip olan, onlarınkinden daha güçlü bir şey beni etkisi altına almıştı. VİCDAN, Kesinlikle vicdan.

Rüyalarımda saklanmayı becerebilsem. Yok, en azından anılarımda.

Ruh kendi bedeninin yanında ne kadar kalır acaba... Ruh bir kanat gibi çırpınır ve esintisi mum ışığını dalgalandırır mı acaba...

Askerlerin öldürdüğü insanlar için neden millî marş okunur ki? Neden tabutları Kore bayrağıyla sarılır ki? Sanki bu insanları öldüren devletin kendisi değilmiş gibi.

Hayatında hiç yıkım yaşamamış birinin yürüyüşünü taklit ederek buraya kadar geldi.

Eski acıları hafiflemedi, yeni acıların hiçbiri henüz yaşanmadı.

Ve kadın sık sık unutuyordu. Kendi bedeninin kumların evi olduğunu. Hep ufalanarak geldiğini ve ufalanmaya devam ettiğini. Sürekli parmaklarının arasından dökülmekte olduğunu.

Hayatımız aslında beyaz ve belirgin, gökyüzüne süzülen bir mucize...

Daha yeni yeni nefes almaya başlayan insan... Kim olduğunu, nerede olduğunu, az önce neyin başladığını bilmeyen insan... Yeni doğmuş bir kuş ya da bir enikten bile daha güçsüz, yavru hayvanlar arasında en küçük hayvan.

Henüz yaşamadığım zamanlara doğru, yazmadığım kitaplara doğru pervasızca yürüyorum...

Çürüyen barakalar ve büyüyen otların önünde o hiç yaşamamış küçük bir çocuktan ibaretti.

Ne zaman başladı tüm bunlar? Hayır, hayır, ne zaman her şey yıkılmaya başladı?

Her şey bana yabancı geliyor. Sanki bir şeylerin arka tarafına geçmişim gibi. Kulpu olmayan bir kapının ardındaymışım gibi.

Kadının kendi canına kıymaya çalıştığı o an, hayatının bir köşesinde hep yer edinecekti.

Hayatında meydana gelen her şeyin üstesinden tek başına gelmeyi bilmişti ve dürüstlük onun doğasında vardı.

Aradığı şey daha sakin, daha gizli, daha büyüleyici ve derin bir şeydi.

Bir kişi tamamen değişince diğerinin ona ayak uydurmaktan başka çaresi kalmaz.

Şu anın dünyasının yaşattığı kaygı ve acıya dayanmak için bile enerjisi yoktu.

Büyükannem Beth sürekli bir tane hayatımız olduğunu, bu yüzden hayallerimin peşinde koşmamı ve gerçekten istediğim şeyi yapmamı söylerdi.

Kaybettiklerinizi size hatırlatan şey yıldönümleri ya da doğum günleri değildi. Hiç tanımadığınız bir yabancının gazetesini açışı ya da hemşire radyosunda duyduğunuz bir şarkıydı.

İki kişi, bir ev. Her şeyi değiştiren bir yıl...