Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Gözlerim kapalıyken de görebiliyorum seni. Zaten seni gözlerim kapalıyken görebiliyorum sadece...

Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz?

Beklenmedik bir ölüm. Yazı masasının çekmecesinde siyah bir anı defteri. Ve bu defter, o güne kadar herkesçe bilindiği sanılan bir yaşamın aslında gizlerle örülü olduğunu anlatmaya hazırlanıyordu...

Halit Ziya, basit ve kaba romancılığa son verdi. Kahramanlarının ihtiras ve duygularını tahlil etmeyi, onları muhitleri içinde göstermeyi esas gaye bilerek sanatkârane bir üslup ile Türk dilinde hakiki garplı romanı o yarattı. (Mehmet Kaplan)

Bazı olaylar önceki duygusal sözleri alıkoyar.

Hayat... O daima odur; hükümsüz, neticesiz bir rüyadır.

Ölüm, egemenlik hakkını kullanıyordu.

Bu hatıra defteri sana o hastalığın sırrını anlatırken ben de onun kurbanı olmuş olacağım.

Ciddi ıstıraplar o kadar azamet ve yüceliğe sahiptirler ki en kayıtsız insanlara bile saygı telkin eder.

Bir hayatı eline alarak kemiren zalim bir hastalıktan kurtaracak olan; ne bir kelebeğin kanatlarına binerek uçan fikirlerdir ne de geceleri hülyalarını yıldızlarda takip eden gözler! Bir neşterin ucunda bağlı olan deva, bilmem ki bir kafiyenin bir hecesine bağlı olan ahenkte var mıdır?

Meçhul bir rüzgâr insanları meçhul bir ufka sevk ediyor; bugün deniz sakindir, oysa yarın fırtına tehlikesi söz konusu olabilir.

Sevmek, sevilmek... Bu iki hayal içinde zaman hızla geçip gidiyordu.

Umutsuzluğun cesareti kadar umudun da zaafı vardır.

İnsanların hayatı ancak mutlulukla güzelleştiği hâlde, onu mahvetmeye nasıl da küçük bir şey sebep olabiliyor.

Bu sessizliğe, bu yalnızlığa hayat vermek için sadece senin varlığın yeterdi.

İstikbal meraklı bir kitaba benzer. İnsan her yaprağını çevirdikçe bir merak hissi duyar, bizim çevirmek üzere bulunduğumuz yapraksa önemli bir sır saklıyordu.

Her akşam ben böyle o tablonun karşısında şaşkın bir şekilde dururdum. Bu seyredişte her zaman bir hüzün vardı; o hüzün benim için artık bir ruh gıdası olmuştu.

• Alaska'nın Peşinde (2012)
• Kağıttan Kentler (2009)
• İlk Aşk (2006)
• Kaplumbağa Kabuğunda Dünya (2017)
• Tek İsim, Tek Kader (2012)
• Kar Taneleri (2012)

Uzun bir zamandır edebiyat dünyasında olmayan John Green, YouTube kanalında okuyucularına "My Next Book" adlı bir video yayınladı. Bu videoda Green kısaca şunları dile getirdi:

Hatırlanmak ve İz Bırakmak...

Sinemaya Uyarlanmış ve Çok Ses Getirmiş Roman

Düşüncelerim takımyıldızlarına dönüştüremediğim yıldızlar gibi.

Yazmak tekrar canlandırmaz. Gömer.

Bazı sonsuzlar başka sonsuzlardan büyüktü.

Peki ya kanserim ne? Kanser de benim. Tümörler benden oluşuyor. Beynin ve kalbim ne kadar benden oluşmuşsa onlar da bir o kadar benden oluştu. Bu bir iç savaş ve galibi önceden saptanmış, Hazel Grace

Kalbimin senin tarafından kırılması bir onur olurdu.

Gerçi insanlar bir süre sonra güzelliğe alışıyor.

Gerçekten canım yanıyordu fakat yılların getirdiği deneyimle acının kör ve spesifik olmayan bir teşhis yöntemi olduğunu biliyordum.

Belki peki bizim sonsuza dek'imiz olur.

Bilinç denilen gemiye yapışan kabuklu midyeleriz.

Bir insan olmayı seviyordum. Böyle devam etmesini istiyordum. Endişe de ölmenin yan etkilerindendi.

Acı hissedilmeyi talep eder.

Tüm gece ve yarının büyük kısmını beklemeye razıyım.

Kelimeler kar taneleri gibi etrafımda uçuşuyor. Her biri narin ve eşsiz, yere düşmeden avucumda eriyip gidiyor. İçimde kocaman bir yığın halinde birikiyorlar.

Sessizlik nasıl bu kadar gürültülü olabilirdi?

İnsanlar seni Melody olduğunu için seviyor, yaptıkların ve yapamadıkların için değil.

Hava ağır ve nemli; tıpkı çığlıklar, ağlamalar ve sirenlerin ardından gelen sessizlik gibi.

Sadece bir kez olsun kardeşime sarılabilmek ve babama onu sevdiğimi söyleyebilmek isterdim. Bir makine üzerinden değil, gerçek kelimelerle...

Düşününce aileme hiç ama hiçbir zaman doğrudan bir şey söylememiş olduğumu fark ettim. Birkaç tuşa bastım ve cihaz benim hiçbir zaman söyleyemeyeceğim yeni kelimeleri seslendirdi: "Sizi seviyorum."

Onu sevdiğimi söyleyebilmeyi çok isterdim.

Yapabilmeyi istediğin şeyleri bir bebeğin yaptığını izlemek berbat bir şey!

Görünen o ki Stephen Hawking'in ALS denilen bir hastalığı vardı, yürüyemiyor ve konuşamıyordu. Muhtemelen dünyadaki en zeki insandı, bunu da herkes biliyordu. Çok havalıydı. Eminim ki bazı zamanlar o da çok sinirleniyordu.

... Ama bir insan teşhis tablosundaki isimlerden çok daha fazlasıdır!

Sanırım hiçbir şeyi unutamamak güzel bir şey, hayatımın her anı kafamın içinde. Bu aynı zamanda çok sinir bozucu. Çünkü hiçbirini paylaşamıyorum fakat hiçbiri kaybolmuyor.

Bende anlayamadığın nedir biliyor musun?

Neymiş?

Nazım'ın dediği gibi: 'Ben artık şarkı dinlemek değil, şarkı söylemek istiyorum. Kendi şarkımı.' Ama yapamam biliyorum, çünkü o şarkı içimde kuruyup kaldı. Beni öldüren bu işte.

Şarkılar bitmez, yeni şarkılar filizlenip doğar her zaman...

İnci Aral Kimdir?

27 Kasım 1944 tarihinde Denizli'de doğdu. Ankara'da Gazi Eğitim Enstitüsü Resim Bölümünü bitirmiştir. Samsun, İzmir ve Manisa'da öğretmenlik yapmıştır.

İnci Aral'ın Eserleri

Evin içinde hafif müzik, tatlı bir hüzün ve sıcak bir kavuşma esintisi vardı. Bir de aralarında ezilen menekşelerin kokusu...

Kısa sürede çok uzun yaşadım. Yaşanacak ne varsa tümünü yaşadım.

"Ezilen fidanlar doğrulur, kırılanların yerine yenileri biter..." dedi biri, alayla. "Artık bu solan bahçede bülbüllere yer yok!"

Nazım'ın da dediği gibi; Ben artık şarkı dinlemek değil, şarkı söylemek istiyordum. Kendi şarkımı. Yapamayacağımı biliyorum çünkü o şarkı içimde kuruyup kaldı. Beni öldüren bu işte.

Bu ülkedeki karşıtlıklar, her konuda can yakıcıydı aslında.

Bu sıradan, basit bir gençlik aşkı değildi. Sonsuzluk kitabına kaydetme isteğiyle kaleme alınmış çok daha derin, trafik bir sevgiydi. Bir itiraf, bir özür ve baştan sona imkansızlıktı.

Havuzun başında, eski Ekim güneşleri kumrular saçlarını okşarken ve biz tahta bankın üstünde yan yana otururken yaşamak ne güzelmiş.

Kuşları görebilmek için yalnızca gökyüzüne değil, kumdaki ayak izine de bakmak gerekiyordu.

... Evet ama aşk, hak etmeden sevilmekti zaten. Hak edilmemiş bir armağandı.

Doğa kaygısızca kendi döngüsünü sürdürüyordu. Dünya buydu işte. Bu kadar yalındı. Onu karmaşık hale getirense insandı.

Ara sıra başını kaldırıp yıldızlara bakarak kendini evrenin bilinmezliği içinde sabit bir noktada yerleşik ama bağımsız hissetmek ne kadar güzeldi.

"Dünyayı parayla değil kafamızla değiştirebileceğimize inanıyorduk da ondan. Ne kadar yanılmışız!"

Gelecek. O yaklaşmaya çalıştıkça öteye kaçan bir şey.

Bir yığın yıkık dökük anı, yarım kalmış bir aşk, umutsuzluk ve acı bırakmıştı ardında giderken.