• Alaska'nın Peşinde (2012)
• Kağıttan Kentler (2009)
• İlk Aşk (2006)
• Kaplumbağa Kabuğunda Dünya (2017)
• Tek İsim, Tek Kader (2012)
• Kar Taneleri (2012)

Uzun bir zamandır edebiyat dünyasında olmayan John Green, YouTube kanalında okuyucularına "My Next Book" adlı bir video yayınladı. Bu videoda Green kısaca şunları dile getirdi:

Hatırlanmak ve İz Bırakmak...

Sinemaya Uyarlanmış ve Çok Ses Getirmiş Roman

Düşüncelerim takımyıldızlarına dönüştüremediğim yıldızlar gibi.

Yazmak tekrar canlandırmaz. Gömer.

Bazı sonsuzlar başka sonsuzlardan büyüktü.

Peki ya kanserim ne? Kanser de benim. Tümörler benden oluşuyor. Beynin ve kalbim ne kadar benden oluşmuşsa onlar da bir o kadar benden oluştu. Bu bir iç savaş ve galibi önceden saptanmış, Hazel Grace

Kalbimin senin tarafından kırılması bir onur olurdu.

Gerçi insanlar bir süre sonra güzelliğe alışıyor.

Gerçekten canım yanıyordu fakat yılların getirdiği deneyimle acının kör ve spesifik olmayan bir teşhis yöntemi olduğunu biliyordum.

Belki peki bizim sonsuza dek'imiz olur.

Bilinç denilen gemiye yapışan kabuklu midyeleriz.

Bir insan olmayı seviyordum. Böyle devam etmesini istiyordum. Endişe de ölmenin yan etkilerindendi.

Acı hissedilmeyi talep eder.

Tüm gece ve yarının büyük kısmını beklemeye razıyım.

Kelimeler kar taneleri gibi etrafımda uçuşuyor. Her biri narin ve eşsiz, yere düşmeden avucumda eriyip gidiyor. İçimde kocaman bir yığın halinde birikiyorlar.

Sessizlik nasıl bu kadar gürültülü olabilirdi?

İnsanlar seni Melody olduğunu için seviyor, yaptıkların ve yapamadıkların için değil.

Hava ağır ve nemli; tıpkı çığlıklar, ağlamalar ve sirenlerin ardından gelen sessizlik gibi.

Sadece bir kez olsun kardeşime sarılabilmek ve babama onu sevdiğimi söyleyebilmek isterdim. Bir makine üzerinden değil, gerçek kelimelerle...

Düşününce aileme hiç ama hiçbir zaman doğrudan bir şey söylememiş olduğumu fark ettim. Birkaç tuşa bastım ve cihaz benim hiçbir zaman söyleyemeyeceğim yeni kelimeleri seslendirdi: "Sizi seviyorum."

Onu sevdiğimi söyleyebilmeyi çok isterdim.

Yapabilmeyi istediğin şeyleri bir bebeğin yaptığını izlemek berbat bir şey!

Görünen o ki Stephen Hawking'in ALS denilen bir hastalığı vardı, yürüyemiyor ve konuşamıyordu. Muhtemelen dünyadaki en zeki insandı, bunu da herkes biliyordu. Çok havalıydı. Eminim ki bazı zamanlar o da çok sinirleniyordu.

... Ama bir insan teşhis tablosundaki isimlerden çok daha fazlasıdır!

Sanırım hiçbir şeyi unutamamak güzel bir şey, hayatımın her anı kafamın içinde. Bu aynı zamanda çok sinir bozucu. Çünkü hiçbirini paylaşamıyorum fakat hiçbiri kaybolmuyor.

Bende anlayamadığın nedir biliyor musun?

Neymiş?

Nazım'ın dediği gibi: 'Ben artık şarkı dinlemek değil, şarkı söylemek istiyorum. Kendi şarkımı.' Ama yapamam biliyorum, çünkü o şarkı içimde kuruyup kaldı. Beni öldüren bu işte.

Şarkılar bitmez, yeni şarkılar filizlenip doğar her zaman...

İnci Aral Kimdir?

27 Kasım 1944 tarihinde Denizli'de doğdu. Ankara'da Gazi Eğitim Enstitüsü Resim Bölümünü bitirmiştir. Samsun, İzmir ve Manisa'da öğretmenlik yapmıştır.

İnci Aral'ın Eserleri

Evin içinde hafif müzik, tatlı bir hüzün ve sıcak bir kavuşma esintisi vardı. Bir de aralarında ezilen menekşelerin kokusu...

Kısa sürede çok uzun yaşadım. Yaşanacak ne varsa tümünü yaşadım.

"Ezilen fidanlar doğrulur, kırılanların yerine yenileri biter..." dedi biri, alayla. "Artık bu solan bahçede bülbüllere yer yok!"

Nazım'ın da dediği gibi; Ben artık şarkı dinlemek değil, şarkı söylemek istiyordum. Kendi şarkımı. Yapamayacağımı biliyorum çünkü o şarkı içimde kuruyup kaldı. Beni öldüren bu işte.

Bu ülkedeki karşıtlıklar, her konuda can yakıcıydı aslında.

Bu sıradan, basit bir gençlik aşkı değildi. Sonsuzluk kitabına kaydetme isteğiyle kaleme alınmış çok daha derin, trafik bir sevgiydi. Bir itiraf, bir özür ve baştan sona imkansızlıktı.

Havuzun başında, eski Ekim güneşleri kumrular saçlarını okşarken ve biz tahta bankın üstünde yan yana otururken yaşamak ne güzelmiş.

Kuşları görebilmek için yalnızca gökyüzüne değil, kumdaki ayak izine de bakmak gerekiyordu.

... Evet ama aşk, hak etmeden sevilmekti zaten. Hak edilmemiş bir armağandı.

Doğa kaygısızca kendi döngüsünü sürdürüyordu. Dünya buydu işte. Bu kadar yalındı. Onu karmaşık hale getirense insandı.

Ara sıra başını kaldırıp yıldızlara bakarak kendini evrenin bilinmezliği içinde sabit bir noktada yerleşik ama bağımsız hissetmek ne kadar güzeldi.

"Dünyayı parayla değil kafamızla değiştirebileceğimize inanıyorduk da ondan. Ne kadar yanılmışız!"

Gelecek. O yaklaşmaya çalıştıkça öteye kaçan bir şey.

Bir yığın yıkık dökük anı, yarım kalmış bir aşk, umutsuzluk ve acı bırakmıştı ardında giderken.

...Ne kadar katı olurlarsa olsunlar, çocuklara bakarken gözlerindeki ışık asla sönmüyor. Çünkü o kliniğe gitmek kalpten kalbe, gözden göze bir dalga gibi yayılan bir ruhun içine gitmektir. Bu ruhta acıma değil, gurur gizlidir.

Fark etmek acıydı ama gerekliydi.

Etrafındaki duvarlar hâlâ yüksek sayılırdı ama ben onları birer birer aşıyordum.

"Senin üstesinden gelemeyeceğin hiçbir şey yok Christy, " dedi ellerini omzuma koyarak. "Sakın unutma, ben bu yolda hep senin yanındayım."

Önce kendimi aşmam gerekiyordu. Asıl savaşın şimdi başladığını biliyordum.

Öbür dünyayı düşünmeden önce bu dünyayı görmek ve anlamak istiyordum.

Hayatım şekilsiz, amaçsız, değersiz görünüyordu. Büyüdükçe etrafımda oluşan duvarların arasına hapsolmuştum. Özgür olmayı çok özlüyorum. Zincirlerimden kurtulup kaçmak için can atıyordum.

Gözlerimden çok zihnimle görüyordum.